Saturday, December 19, 2009,12/19/2009 01:48:00 PM
Pai In Love : ปายอินเลิฟ
เป็นหนังที่ลงทุนต่ำ แต่คาดหวังผลสูงอีกเรื่องที่เราขอบอกว่า ผิดหวังกับคุณภาพของหนังมากๆ ถึงมากที่สุด ถึงแม้ว่าจะมีวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม นางเอกของเรื่อง ที่ชื่อแอน น่ารักโคตรๆ แต่กระนั้น ความรู้สึกของการทำหนังแบบลวกๆ ใช้วิดีโอในการถ่ายทำแทนฟิล์มภาพยนตร์ ทำให้เกรดของหนังตกฮวบฮาบอย่างไม่น่าให้อภัย เราไปดูที่ เมเจอร์บางกะปิ มีคนดูประปราย หนังทั้งเรื่อง ดูไป ไม่มีเสียงหัวเราะ หรือปฎิกิริยาใดๆจากคนดูเลย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจหรอก พูดแล้วก็เซ็ง แต่ถ้าพูดแบบไม่ใส่อารมณ์ เราว่าถ้าหนังตั้งใจทำให้ดีดีอ่ะนะ ใช้ฟิล์มหนังถ่ายออกมาให้สวยๆหน่อย ดาราในเรื่องโอเคอยู่แล้ว ถึงแม้จะเล่นแข็ง แต่คนดูก็พร้อมจะให้โอกาส ไม่งั้นจะมาดูทำไม อ้อ อีกอย่างนะ ที่ขอเลย คือการเอาดาราดังๆมาโฆษณา แต่พอดูเข้าไปในเรื่องปรากฏว่า มีเห็นหน้าอยู่ประมาณ 5 วิ อย่าง เรย์ แมคโดนัล เงี้ย โผล่กระจี๋งเดียว กระแตศุภักษณ ก็เหมือนกัน พูดแล้วหงุดหงิด เราให้ 5 นะ
เรื่องย่อ : ปาย เมืองอันสวยงาม แอบซ่อนตัวอยู่ริมลำน้ำปาย กลางหุบเขาอันเงียบสงบทางตอนเหนือของจังหวัดแม่ฮ่องสอน มีนาขั้นบันไดเขียวขจีแทรกสลับอยู่อย่างกลมกลืน ชุมชนเล็กๆ แห่งนี้เริ่มเป็นที่รู้จักของใครหลายคนที่อยากมาสัมผัส มาเห็นกับตาว่า ทำไมน้า... ใครๆ ก็อยากเดินทางมากันนัก เช่นเดียวกับ แจ็ค (บิณฑ์ มหาดำรงค์กุล) นักศึกษาปี 4 สาขาภาพยนตร์ แจ็คเคยมาเที่ยวปายแล้วครั้งหนึ่งและหลงเสน่ห์เข้าอย่างจัง หลังจากเปิดภาคเรียนสุดท้าย เขาจึงชวนเพื่อนสนิทอีก 4 คน คือ บอย (ดอร์ม วงศ์วานิช) โต้ง (วิระ ทัศน์สุวรรณ) หนิง (สมฤทัย พรหมจรรย์) และ แอน (สุชารัตน์ มานะยิ่ง) ไปเที่ยวปายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทุกคนจะต้องช่วยกันทำภาพยนตร์ดีๆ สักเรื่อง ที่บอกเล่าถึงเมืองเล็กๆ แห่งนี้ในแง่มุมที่น่าสนใจ เมื่อไปถึง เพื่อนๆ กลับพบมุมมองของเมืองปายที่แตกต่างกันไป จึงตกลงกันว่าให้แต่ละคนออกไปค้นหาความคิดเจ๋งๆ มาใส่ในภาพยนตร์เรื่องนี้กันดีกว่า พวกเขาจึงออกสำรวจปายอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง และพบว่าเมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความสุข ความสมหวัง ความผิดหวัง ความทุกข์ โอกาส อดีตอันน่าจดจำ และอดีตที่ยากจะลืมเลือน....
Synopsis: A heartwarming love story of a group of friends that takes the winter vacation to the same place; Pai. In a small province called Pai, they find the meaning of love.

Labels: ,

 
posted by Apica Rungsiuthai
Permalink