จำไม่ได้แล้วว่าเสียน้ำตาให้หนังไทยเรื่องสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่อยากบอกว่า เรื่องนี้ เป็นหนังไทยในดวงใจของเราอีกเรื่องเลย ท้งๆที่ตอนแรก เรามองว่าเป็นหนังแบบ ยังไงดีอ่ะ เกรดบี แต่ที่ไหนได้ทั้งดารา และมุมกล้อง ทั้งเนื้อเรื่อง โดนใจเราสุดๆ มีความรู้สึกว่า เหมือนดูหนังญี่ปุ่นอยู่เลย ( ความซึ้งนะ ไม่ใช่ความอาโนเนะ5555 )
เรามาดูหนังเรื่องนี้ หลังจากหนังเข้าไปแล้วหลายวัน เพราะไม่เคยนึกว่าหนังจะดีขนาดนี้ เชื่อมั๊ยว่าพอหนังจบ เรากำลังสองจิตวองใจว่า จะไปซื้อตั๋วมาดูอีกรอบเดี๋ยวนั้นเลย ดีมั๊ยเนี่ย ซึ่งความรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยเกิดกับเราในการดูหนังไทยเรื่องไหนมาก่อนเลย ( อย่าหวังว่าหนังไทยเรื่องไหนจะทำให้เราเกิดความรู้สึกอย่างนี้ได้ ขอบอกเลยว่าไม่เคย )
ตลอดเวลา 2 ชั่วโมงที่นั่งดู ในใจเราอิ่มตลอดเลย เราชอบบท และ ตัวแสดงของคู่ ป้าสมพิศกับลุงจำรัส ที่สุดเลย ซึ้งทุกฉากที่ได้เห็น น่ารักมากๆๆๆๆๆ ทุกฉาก ขอย้ำว่า ทุกฉาก ยิ่งตอนหลังๆ เห็นคู่นี้ทีไร น้ำตาไหลทุกที ศันสนีย์ แสดงเก่งมากๆ ทั้งสีหน้า แววตา โดยเฉพาะอย่างยื่งน้ำเสียง สุดยอด ทำให้อยากดูหนังของเธออีก ไม่รู้เบื่อ
ลุงจำรัส เราจำไม่ได้ว่าเคยเห็ยแกแสดงเรื่องอะไรบ้าง แต่ก็แสดงดีพอใช้ อาจดูแข็งไปนิด แต่ก็โอเค คำพูดของลุงแกแต่ละฉากแต่ละคำ โดนใจเราสุดๆเหมือนกัน ฉากจบก็น่ารัก ถึงแม้จะทำร้ายจิตใจคนดูเล็กน้อยแต่ก็โอเค ชอบๆๆๆๆ
คู่ อารักษ์ กับ ญารินดา ก็น่ารัก เหมือนกัน แต่เรื่องนี้นางเอกตัวสูงไปนิด เลยดูตัวยาวมากเลย แต่หน้าตาก็สวยดี ส่วนพระเอก ของเรื่อง ทำไมไม่ตัดผมทรงนี้ตั้งแต่ปีที่แล้วก็ไม่รู้ ทรงนี้ ดูดีกว่าตอนทำผมยาวตั้งร้อยเท่า เราเห็นแล้วยังอยากตัดทรงนี้เลย ดูดีจะตายไป คำพูดในหนังเรื่องนี้ เราว่าหลายอันเลยที่น่าจดจำ เอาเป็นว่าเราตั้งใจไว้ว่าจะไปดูอีกเป้ฯรอบสองเร็วๆนี้แหละ ก่อนหนังออก อาจเปลี่ยนโรงกลัวคนขายตั๋วจำได้ 5555
สรุป ชอบมากๆเป็นหนังในดวงใจ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่อง คำพูดดีดี บทพูด ดารา มุมกล้อง ทุกอย่างลงตัวหมด ถ้าไม่นับฝีมือการแสดงที่อาจแข็งไปบ้าง แต่ก็ให้อภัย เพราะตัวละครน่ารัก เราให้ 9.5 เลย สำหรับเรื่องนี้ สุดยอด
เนื้อเรื่องย่อ : ว่ากันว่า ปลาทอง เป็นสัตว์ที่มีความจำสั้นเพียง 3 วินาที ว่ากันว่า ปลาทอง เป็นสัตว์ไม่มีความรัก เพราะเพียงแค่มันว่ายจากขอบโถด้านหนึ่งถึงขอบโถอีกด้านหนึ่ง มันก็จำหน้าปลาสาวที่เพิ่งบอกรักไม่ได้เสียแล้ว แต่เพราะคนไม่ใช่ปลาทอง เราจึงลืมความรักกันไม่ได้ง่ายๆ และแม้จะรู้ว่ายิ่งจำยิ่งเจ็บ เราก็ยังเลือกที่จะต่อสู้เพื่อมีรักอันยาวนาน เก่ง (อารักษ์ อมรศุภศิริ) กลับมาพบกับ ฝ้าย (ญารินดา บุนนาค) รักครั้งแรกของเขาอีกครั้ง เมื่อเธอพาหมามารักษาที่คลินิกของเขา หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน เก่งรู้เพียงว่าฝ้ายแต่งงานไปกับเพื่อนสนิทของเขาและทั้งคู่เพิ่งจะหย่ากัน เก่งลังเลที่จะเริ่มต้นใหม่กับรักครั้งเก่า เขาพยายามตัดใจด้วยการแกล้งทำเป็นไม่เคยรู้จักเธอ เพราะเธอเองก็จำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ในขณะที่ ป้าสมพิศ (ศันสนีย์ วัฒนานุกูล) กับ ลุงจำรัส (กฤษณ เศรษฐธำรงค์) เป็นคู่รักที่พบกันในชมรมคอมพิวเตอร์เพื่อผู้สูงอายุ ลุงขับรถจากสวนที่ชุมพรมาเรียนกับป้าที่กรุงเทพฯ ทุกสัปดาห์ เพียงเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันครั้งละสามชั่วโมง นั่นเพราะลูกของป้าไม่เห็นด้วยที่แม่ริมีรักใหม่ในวัยนี้ ทันทีที่รู้ว่าครอบครัวจะย้ายไปเมืองนอก ป้าตัดสินใจฮึดหนีลูกไปหาลุงที่ชุมพร โดยที่ไม่รู้ว่าวันและวัยเป็นอีกแรงที่กำลังพรากทั้งคู่ออกจากกัน
Synopsis : It is said that goldenfish's memory only last for 3 seconds. Just when it swims from one side to another side in it's bowl, it begins to forget what just happened.Because human isn't the same creature as goldenfish, we apparently don't forget things that fast, especially, the one we love. Just like Keng, who comes across his first love, Fai, when she takes her dog to his clinic. Keng knows that Fai married his best friend years ago, but now she divorced. This time, Keng hesitates to start over his relationship with Fai, pretending that he hasn't known her. It seems to work when Fai indeed couldn't remember Keng.But sometimes when we want to remember something, we forget. Just like aunt Sompit and uncle Jamrat, who met at computer club for elderly. Every sunday, uncle Jamrat drives from Chumporn to Bangkok, just to be with aunt Sompit for 3 hours each week. Their love stumbles over an obstacle when aunt Sompit's family disagree to let their mother having new love in her golden age. When her family is going to settle down in another country, aunt Sompit hurriedly flees to Chumporn to be with uncle Jamrat. They don't even realise that day and age become the major factor that could take them apart.Because we're not goldenfish, we don't easily forget love.The more we remember, the more we hurt, we still keep struggling for long lasting love.